О Г О Х Л И К

О Г О Х Л И К 
«Захар солмоқ эмиш
касби илоннинг…»
Алишер НАВОИЙ
«Захар солмоқ эмиш
касби илоннинг,
Бундан огох бўлмоқ
даркор инсоннинг.
Бу дунё бор экан


албат муқаррар,
Душмани бор эрур
хар тирик жоннинг.
Шубха, гумон билан
бошланар нифоқ,
Қалбини билмайсиз
яхши, ёмоннинг. 
Оқилу донолар
тез билур албат,
Хамиша, хар қачон
шубха, гумонни. 
Одамлар қалбини 
кемириб юрган,
Мутлоқ йўқ этайлик
иғво, бўхтонни.
Ўртада адоват
хоким бўлмасин,
Олдини олайлик
хато, нуқсоннинг.
Кўз бўяш, қаллоблик
элдан йўқолсин,
Аллоф алдамасин
содда дехқонни. 
Озод Ўлкамизда
Хуррамлик, тинчлик,
қадрига етайлик
шундай замоннинг.
Ёвузлик, қабихлик –
зўр душман эрур,
Эрта ўчирайлик 
ўтли вулқонни.
Хушёрлик, огохлик –
давр талаби,
Ёв келса тутингиз
дарров қалқонни.
Сухайлий, огох бўл
илон захридан,
Агар чақиб олса,
айнитар қонни.