эр айбини яширган хотин

ЭР АЙБИНИ ЯШИРГАН ХОТИН...

(ибратли ҳикоя, 1-қисм)

Қадимда тарбияли бир йигит бўлган экан. У улғайиб вояга етгач, отаси уйлантириб қўймоқчи бўлибди, йигит эса хадеганда кўнавермабди. Чунки, унинг ҳоли ўзига аён, яъни эркаклик жиҳатдан заиф экан. Бундан мутлақо бехабар ота уни мажбурлаб бир қизга никох қилиб қўйибди. Тўйу томоша тугаб, икки ёш қовушадиган кеча йигит қизга ёрилибди:

- Эй маҳбубам, мени кечиринг, сизни бахтиёр қилолмайман. Чунки, сизга муносиб ёр эмасман-, деб ўз айбини қизга ошкор

этибди, ҳоҳласа, у эртагаёк уйига кетавериши мумкинлигини, бунинг учун йигит ҳамма айбни ўз зиммасига олишга тайёрлигини айтибди.

Шунда қиз қуйидагича жавоб берибди:

- Ўртамизда аҳди никоҳ ўқилди. Мен сизнинг хотинингиз, жуфти ҳалолингиз бўлдим. Энди орамизда ҳеч қандай сир бўлмаслиги керак. Сизнинг сирингиз, менинг ҳам сиримдир. Эрнинг сирини ошкора қилган хотиннинг икки дунёда косаси оқармайди. У турли азоб-уқубатларга гирифтор бўлиши муқаррар. Шунинг учун сирингизни ошкор этиб, сизни сира шарманда қилмайман.

Орадан етти йил ўтибди. Туғмас деган номни олса ҳамки, хотин эрининг айбини ошкор қилмабди. Барча машаққатларга сабр-матонат билан бардош берибди. Лекин, набира кўриш, бобо бўлиш орзусида бўлган ота бир куни ўғлини чақириб айтибди.

- Қачонгача бу туғмас хотин билан турмуш кечириб, ёш умрингни хазон қиласан. Ахир сен ота, мен бобо булишим керак. Етар энди, хотинингнинг жавобини бериб юбор. Мен сени бошқасига уйлантириб қўяман. Йигит жуда қийин ахволда қолибди. Ахир жонидан ортиқ суядиган вафодор хотинига қандай қилиб бу уйдан кет дея олади. Ана шундай аянчли кечирмалар гирдобида, ўз ёғига ўзи қовурилиб юрган кунларида аёли:

- Бегим, сўнги пайтларда ҳаёлингиз паришон,  авзоингиз бузук, ниманидир мендан яширяпсиз. Айтинг, сизни қийнаётган муаммони биргалашиб ечамиз,- деб хотини уни ҳоли-жонига қўймабди.

Охири йигит тасининг гапини хотинига айтишга мажбур бўлибди. Ўзи учун қанчалар аччиқ бўлган бу гапни эридан эшитар экан, хотиннинг хумор кўзлари жиққа ёшга тўлибди. Иболи нигоҳда, эрига илтижоли боқаркан, мулойимлик билан дебди:

- Майли, мен розиман! Фақат бир илтимосим бор. Мен уйдан чиқиб кетгач, орадан

қирқ кун ўтказиб уйланинг. Шундан сунг хотин ота- онасининг уйига бориб, уларга дебди:

- Мен қирқ кунлик чилла ўтиришни ният қилиб келдим. Ҳеч ким менга халақит бермасин. Мен ҳеч ерга чиқмай, бир уйда Аллоҳга ибодат қилиш билан машғул бўламан.

У қирқ кун мобайнида Аллоҳ Таолога илтижо қилиб, эрини ҳақига дуо қилибди. Парвардигордан эрини

шарманда қилмаслигини ўтиниб сўрабди. Бу орада йигит уйида тўй тараддуди ниҳоясига етиб, никоҳ бўлиб ўтибди. Икки ўт орасида қолган йигит қаттиқ изтироб чекибди. Бир томондан ноҳақ хўрланган фариштадек хотинининг фироғи ўртаса, иккинчи томондан энди рўй берадиган шармандалик ҳолат - унинг кўп йиллик сири фош бўлиши қалбини беаёв тирнарди. Шунда у сўнгги чора - ўлимни афзал кўрибди ва заҳар ичиб, ўз жонига қасд қилибди. Ёш келин олдига кирганда заҳар ўз кучини кўрсатиб, беҳуш бўлиб йиқилибди...

(давоми 2-қисмда)

ЭР АЙБИНИ ЯШИРГАН ХОТИН...

(2-қисм)

Шунда мўъжиза рўй берибди. Қирк кундан бери ўз уйида кечаю кундуз Аллоҳга тўхтовсиз илтижо қилиб, эрини шарманда бўлишидан асрашини сўраётган бокира қизнинг дуолари мустажоб бўлиб, йигит ичган заҳар шифога айланибди. Эртасига миллий урф-одатга биноан бир гуруҳ аёллар келинни отасиникига чорларга олиб боришади. Тасодифни қарангки, йўлда фалокат рўй бериб, келин вафот этибди. Марҳуманинг маросимлари ўтгач, ота ўғлини ёнига чақириб, шундай дебди:

- Ўғлим, пешонангда бу ҳам бор экан. Майли, кўп қайгурма, бироз фурсат ўтсин, мен сени яна уйлатириб қўяман. Қиз зотига қиргин келган эмас.

Шунда йигитни кўпдан бери қийнаб келаётган ички дарду алам сиртига чиқибди. У олдинги вафодор хотини, унинг матонати хакидаги барча воқеаларни отасига баён қилиб берибди. Хали ўғлининг сўзи тугамасдан ота ўрнидан туриб, олдинги келиннинг уйи томон

йўл олибди.

- Эй, она қизим, - дебди у келинининг пешонасидан ўпар экан,- агар инсонни тавоф қилиш буюрилганда эди, мен сен тавоф этган, босган қадамларинг гардини кўзимга тутиё қилган булур эдим.

Эрининг сирини ошкор қилмаган, жаннати бу аёл севган ёри билан узоқ йиллар бахтли ҳаёт кечириб, ували-жували бўлиб, муроду мақсадларига етишган экан...

Дуо ва сабр кучини кўринг! Яхши инсонлар албатта бахтга эришадилар...