фарид усмон

Шохларни тарк этди барглар,

Хайр дея силкитишди қўл.

Новдаларга инди оқ қиров,

Тилагандай гўёки “оқ йўл”.

Изғирин ел жунжикти бир оз,

Вижудини қамради титроқ.

Борлик қаттиқ уйқуга кетиб,

Баҳоргача танҳо қолди боғ.

Ҳеч ким уни йўқлаб қўймади,

тушмади биров ёдига.

Балки унит бўлиб кетарди,

Яшамаса баҳор ёдида.